Çok stabil, sıradan ve değişkenlerden uzak yaşarken geleceği değiştirmeye karar verdim. Kendi küçük krallığımı dağıtıp, küçük bir kulübeye yerleştim. Geçmişim geleceğim ve en derinlerdeki hislerimi sıkış tıkış bu kulübenin içine sığdırmaya çalıştım. Bir de ne göreyim! Camlar kırılmaya, kulübenin tahtaları esnemeye ve çatısı çatırdamaya başladı. Ne çok umut, his, an ve anı biriktirmişim. İçinden sessiz…
Günlerdir paramparça rüyalarda zombiler ve canavarlar… Gölgelerinde zavallı insancıklar… Anne sesi, baba kokusu ve kardeş kıskançlığı ile yaşama dair duygulara yeni düştüysen ve hala hissediyorsan hayattasın demektir. Hiç hayal kurdun mu? Hani o sahil kasabasında, balık kokulu ellerini ve sımsıcak bir somon ekmeğin kokusu burnunun direklerini sarsıyor mu? Su gibi şeyler düşünmeye gelmez, hayal etmekle…
Ağır bir parfüm kokusu dolaşıyordu etrafta, burun deliklerinden girip, ciğer hücrelerini sarıp boğazlayan bir etkisi vardı. Kaç dakika daha maruz kalmaya dayanabilirdim ki? Basit çiçekleri sevdim, papatya gibi yoğun kokusu olmayan ve zarif çiçekleri. Her şeyin neden daha gösterişlisi vardı hiç anlamadım. Ya da insanlar neden gösterişli kalın perdeler gibi görünmek isterlerdi. Kedilerin hırlama sesi…
Paulo Coelho’ya ait hepsi birbirinden değerli 15 söz…
Bir şarkısı vardı Candan Erçetin’in her parçasını bir yere bıraktığı şarkı. Şarkının adı “Parçalandım”.
Mutsuzluğu bir yaşam biçmi haline getirmeden önce bir durup düşünmek gerekiyor. Çünkü ne yaparsak yapalım sadece kendimize yapıyoruz.
Mutsuzluk içine düştüğümüz bir kör kuyu değil ya da bundan kurtulmak için illa başkalarının bişey yapması gerekmez. Kendiniz için bir şeyler yapmaya ne dersiniz?
Hatta uzmanlar hiç üşenmemişler, hayatı daha anlamlı yaşayabilmemiz için bize yapmamız gerekenler konusunda bir araştırma sonucu çıkarmışlar. 19 maddeden oluşan içeriklerin, herkesin hayatında bir yeri olduğunu biliyoruz. Bir kısmını yaparım ama diğerleri hiç bana göre değil diyorsanız, yanılıyorsunuz. Bir kez olsun uzmanlara kulak asıp bende bunları uygulamaya çalışacağım.
