Ofis yolum uzadığında tek sevindiğim şey daha çok podcast dinleme fırsatım olmasıydı. Keşfettiğim güzel şeyler de oldu tabi ve ben de bunları derleyeyim, toplayayım da ne yapsam, nasıl zaman geçirsem, nereden bulurum hoş sohbet bir şeyler diyen birileri ile paylaşayım dedim. Dinlerken düşündüren, düşündürürken güldüren, güldürürken etraftan insanlara ne yapıyor bu diye baktıran naçizane önerilerim…
Eskiden filler tepişir çimler ezilirdi. Şimdilerde hedef çimlerden çok yaşlı filler. Fil olmak zor iş, bir kere karnını doyurmak için bolca yemek yemelisin, hortumunu sağa sola sallayıp üzerine yapışan sinekleri kovalamalısın. İri cüssen yüzünden hantal olacağını düşünebilirler ama sen zeki ve çevik olmalısın. Eğer olmazsan, yaşlandıysan ve elini eteğini fil olmaktan çekmediysen, diğer diller bu…
Her yanımda elimi uzatmak istediğim onlarca insan… Yaralarını sarabileceğim herkese uzanmak ve dokunmak isterdim. Karşıma çıkan herkesin kalbini okumak ve dokunduğum her şeyi düzeltmek isterdim. Belki bir lunaparkın falcı çadırında olabilirdim. Umut için kapımı çalan herkesin ruhunu umut ile doldururdum. Eline dokunduğum avucunun içindeki çizgilere baktığım her insanın kulaklarından kalbine seslenirdim… Hayatın hiç…
Bugün gönüllü deliliğimin üzerinden 2 ay 12 gün geçti. 2 ay 10 gün önce geçirdiğim operasyon ile bu hayatta sahip olacağım en kutsal ünvanlardan birini kazandım. Benim bir bebeğim oldu yani bizim. Çok sancılı bir hamilelik dönemi geçirdim. Doğumdan önce 3 kez operasyona girmek zorunda kaldım. Hem de canlı canlı anestezi almadan. hayatımda da ilk…
çatışmalar arasında doğduğu için tüm sesler arasında uyuyabilirdi. Hatta sadece çatışmalar arasında doğmadı aynı zamanda çatışmalar içinde de oldu. Annesi ve babası şehre düşen bombalara rağmen seviştiler. Öyle ateşli seviştiler ki sanki bu birbirlerini son görüşleri gibiydi ve birbirlerine son dokunuşları gibi… ateşlerin arasında ana rahmine düşen bebek, yine şehrin bombalar altında olduğu bir gece…
Günlerden hafta başına yakın olanıydı, saat ise gün batımından biraz daha sonraydı. Hikayenin başlamasına belki 3 dakika, belki de daha az kalmıştı. Gözlerinin içinde parlayan çizgi karakter kendini dışarı atmak için saniyeleri sayıyordu. Miyazaki karakterleri kadar karakteristik özellikleri yoktu aslında… Ama kendi klasmanında iddialı bir çocuktu. Çok özel güçleri de yoktu, yüzündeki çiller ve güldüğünde…
Eskiden insanların kocaman kanatları varmış. Kuşlar gibi özgürce uçar, istedikleri yerlere kolayca giderlermiş. İşte böyle özgürce uzaklara bırakıp giden insanlar da hep arkalarında gözü yaşlı insanlar bırakırlarmış. Bir gün giden sevgilisinin arkasından ağlayan bir adam, tanrıya al bu kanatlarımızı, al da kimse kimseyi terk edemesin diye isyan etmiş. Tanrı adamı duymuş çok sinirlenmiş. O anda…
Önümde çıplak ayakları ile yürüyordu. En sevdiğim şey kumda bıraktığı ayak izlerini takip ederek yürümekti. Ayaklarını ve ayak bileklerini seviyordum. Her adımında gerilen aşil tendonunu izlemek bile bana huzur veriyordu. Hava öyle sıcaktı ki, denize girmek yapılabilecek en iyi şey gibi geldi bana da. Birlikte yüzdük, koştuk, kumlara yattık. Üzerimizdeki kumları temizlemek için tekrar denize…
Kendisini görmek için yanına gelenleri aldırış etmeden ölmeye devam etti. Hiç bu kadar popüler olmamıştı. Hiç bu kadar kalabalık insanın ilgi odağı olmamıştı. Şimdi herkes sadece onun için oradaydı. Bir partide en yalnız kalan insandı. Arkadaşı olduğu insanların doğum günü partilerine gider, kendi köşesine çekilir ve dikkat çekmeden orada otururdu. Kimse ile konuşmaz,…
Biz seninle çok uzağa gitmeyelim. Mahallenin kahvesinde hasır taburelere oturup, oralet içip, tavla oynayalım. Arada yan masalardaki konuşmaları dinleyelim. Tüplü televizyondan gelen haberlerin sesi arada kulağımıza çalınsın ve ben politikadan anlamayan bir tavırla saçma yorumlar yapayım. Spor haberlerine geçtiğinde sıkıcı atmosfer kalksın ortadan… sadece ben değil, tüm kahvehane ortaya gereksiz yorumlar yapsın. “O para verilir…
